جذابیت دنیا

دیانت توحیدی انسان ها را به دنبال دنیا رفتن و تلاش برای معیشت فرا می خواند. این که گفته می شود دنیاطلبی بد است، قابل پذیرش نیست، بلکه انسان ها باید به دنبال علم، مال حلال و تامین معاش بروند (428).
حیات انسان نیاز به ابزار دارد. انسان ضعیف است و باید خود را از گرفتاری ها نجات بدهد، بنابراین باید برای رفع نیازهای خود به دنبال دنیا برود. اگر دنیای انسان اصلاح نشود، آخرت او هم نخواهد شد. اگر خوب زندگی کردن بود بود، انسان در نیایش با خدا طلب خوبی و سعادت در دنیا را نمی کرد (445).
نسبت انسان به دنیا همانند نوزادی است که آغوش مادر را دوست دارد. بنابراین ماهیت انسان بر اساس ترک دنیا نیست. انسان نباید به دلیل دنیاطلب شدن سرزنش یا مجازات گردد (91).
زهد این نیست که انسان از دنیا روگردان شود و فرصت هایی را که خدا برای او فراهم کرده است، از بین ببرد. عدم لذت از دنیا، ضایع کردن اموال و فرصت ها هیچ کدام زهد محسوب نمی شود (351).
بهشت در واقع همان خوبی ها و لذت های دنیا است و جهنم همان سختی ها، بیماری ها، رنج ها و گرفتاری های دنیا می باشد (352). انسانی که که دنیا را به خوشی می گذراند، خوشبخت است و آن انسانی که در دنیا فقیر و بیچاره است، شقی و بدبخت محسوب می گردد. پس برای سعادت و شقاوت بشر در دنیا، نباید هیچ بعد معنوی تعریف گردد (375).
لطف خدا به بشر هم شامل دنیا می شود و هم آخرت، بنابراین انسان ها می توانند از خدا هم سعادت در دنیا و هم در آخرت را طلب کنند (1018).